Dit is de mooie motiveringstekst die Anne Provoost, auteur en nu ambassadeur voor Grootouders voor het Klimaat schreef:
Het zal misschien als een bekentenis klinken, maar het voortbestaan van onze planeet interesseert mij als ecologist niet bijzonder. Als er morgen een meteoriet inslaat die de aarde verpulvert, of zelfs maar van alle leven ontdoet, dan is dat jammer van al die prachtige bouwwerken en uitvindingen en boeken en schilderijen en muziekstukken die zich erop bevinden, want dan is veel moeite voor niets geweest, maar ik zal er geen traan om laten. Enerzijds omdat er dan geen ‘ik’ meer zal zijn om iets te betreuren, maar vooral omdat er een grote troost zit in het feit dat de finale voor het leven dat erop bestond snel en pijnloos is geweest, in een nanoseconde voorbij. Het zal dan zijn zoals met het leven zelve, het stopt op een keer.
Mijn motief om ecologische maatregelen te vragen is dus niet omdat ik een hemellichaam wens te redden. De reden waarom ik politieke actie eis is omdat ik empathie voel met de levensvormen. Als er een opwarming van de aarde komt, dan weten we dat die zich tergend langzaam zal voltrekken. Zeven of acht of tien generaties, misschien wel twintig of honderd, zullen gaandeweg meer en meer in concurrentie gaan met elkaar voor ruimte, voedsel, water…. Zachtjesaan zal leven steeds meer lijken op een oorlog tegen elk ander leven. Het zal een slopend en pijnlijk proces zijn waarbij een deel van de groep zal wegkwijnen om het deel van uitverkorenen in leven te houden. Dat proces van aftakeling kan worden verzacht als we nu meteen keihard ons best doen. Velen weigeren erbij stil te staan, maar nu alles zijn gang laten is een vorm van sadisme op onze nazaten.
Zelfde boodschap in dit filmpje. (nvdr: helaas ondertussen verdwenen van de vrt-site)
Reactie toevoegen