Anne Provoost, GvhK-ambassadeur

Anne Provoost

Dit is de mooie motiveringstekst die Anne Provoost, auteur en nu ambassadeur voor Grootouders voor het Klimaat schreef:

Het zal misschien als een beken­tenis klinken, maar het voort­bestaan van onze planeet interesseert mij als ecologist niet bijzonder. Als er morgen een meteoriet inslaat die de aarde ver­pul­vert, of zelfs maar van alle leven ont­doet, dan is dat jammer van al die prachtige bouw­werken en uitvindingen en boeken en schil­de­rijen en muziek­stukken die zich erop bevinden, want dan is veel moeite voor niets geweest, maar ik zal er geen traan om laten. Enerzijds omdat er dan geen ‘ik’ meer zal zijn om iets te be­treuren, maar vooral omdat er een grote troost zit in het feit dat de finale voor het leven dat erop be­stond snel en pijnloos is geweest, in een nano­seconde voor­bij. Het zal dan zijn zoals met het leven zelve, het stopt op een keer. 

Mijn motief om ecolo­gische maat­regelen te vragen is dus niet omdat ik een hemel­lichaam wens te redden. De reden waarom ik poli­tieke actie eis is omdat ik empa­thie voel met de levens­vormen. Als er een op­warming van de aarde komt, dan weten we dat die zich tergend lang­zaam zal voltrekken. Zeven of acht of tien gene­ra­ties, misschien wel twintig of honderd, zullen gaande­weg meer en meer in con­currentie gaan met elkaar voor ruimte, voedsel, water…. Zachtjes­aan zal leven steeds meer lijken op een oorlog tegen elk ander leven. Het zal een slopend en pijn­lijk proces zijn waar­bij een deel van de groep zal weg­kwijnen om het deel van uit­verkorenen in leven te houden. Dat proces van af­take­ling kan worden ver­zacht als we nu meteen kei­hard ons best doen. Velen weigeren erbij stil te staan, maar nu alles zijn gang laten is een vorm van sadisme op onze nazaten.

Zelfde boodschap in dit filmpje. (nvdr: helaas ondertussen verdwenen van de vrt-site)

Reactie toevoegen

Uw e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met * .