Energietransitie houdt me bezig sinds de jaren 1970. De oliecrisis van 1973, en vooral 1979 is bedwongen door energieverkwisting te minderen; toen kwam ook hernieuwbare energie boven het maaiveld piepen. Helaas is deze duurzame energie ontwikkeling vanaf 1983 in de kiem gesmoord door overdadige investeringen in fossiele brandstoffen en atoomkernenergie. Op de wereldtop van Rio de Janeiro (1992), kozen de wereldleiders unaniem Duurzame Ontwikkeling (DO) als toekomstparadigma; om gevaarlijke klimaatverandering te mijden, stemden ze het VN klimaatverdrag. Hierin past mijn academisch werk over energie, milieu, en klimaat. Helaas, DO is gekaapt en afgezwakt, en de naleving van het klimaatverdrag komt maar traag en zwak op gang; het akkoord van Parijs (2015) herhaalt de unanieme intenties van 1992. Tientallen kostbare jaren zijn verspild door te blijven-voortdoen als gewoonlijk, en we staan vandaag voor een steile muur.
Jonge mensen voelen de ernst van de toestand. Grootouders voor het Klimaat duwen mee het klimaatvraagstuk hoger op de maatschappelijke agenda. Opstandige bewegingen in vele landen eisen een totale ommekeer. Dit verdient waardering en steun. Mijn bijdrage bestaat vooral uit onderzoek en lezingen, maar ik wil ook ambassadeur zijn bij Grootouders voor het Klimaat.
Aviel Verbruggen, prof.dr. emeritus
University of Antwerp: Prinsstraat 13; BE 2000 Antwerp
Reactie toevoegen