Charles Ducal is een befaamd dichter en essayist. Hij schreef daarnaast verhalenbundels. Zijn leven en werk ademen een grote maatschappelijke betrokkenheid. Zo legde hij in zijn afscheidsspeech als Dichter des Vaderlands (2014-15) uit hoe belangrijk het is om “Eén: de poëzie uit haar niche te halen en te verbinden met het maatschappelijke door te schrijven over dagelijkse realiteiten als school, werk, armoede, oorlog en terreur, verzet, vluchtelingen, ziekte, vakantie, geboorte en pensioen. Deux: traverser dans la poésie la frontière linguistique afin de poursuivre sur le plan culturel l’intérêt réciproque et la coopération, et de ne pas accepter un nationalisme étroit (…) » Van zijn breed engagement getuigen onder meer de gedichten “Woord tegen woord” (over de taal van poëzie vs. de media), “Lied van de Arbeid” (de arbeidsmarkt), “As in de mond” (de repressie van Israël in Gaza),“Faalangst” (druk en faalangst op school), “Koopkracht” (op de Werelddag tegen de armoede), “Vluchtelingen”, “Hart boven Hard” (n.a.v. prijs voor de democratie 2015 voor ‘Hart boven Hard’).
Als Grootouders voor het Klimaat zijn wij bijzonder gelukkig om een geëngageerd schrijver van zijn formaat als ambassadeur te hebben.
“Hoewel ik geen opa ben en wellicht nooit zal worden, wil ik graag deel uitmaken van de collectieve klimaatgrootmoeder die is geboren uit haar demonstrerende kleinkinderen, een omkering van de natuurwetten, maar zo is het. Van natuurwetten gesproken, er is op onze aarde een ziekteproces aan de gang dat om een radicale ingreep vraagt. Gezien de fatale gevolgen van die ziekte, intussen overtuigend aangetoond door de wetenschap, niet één keer, niet tien keer, maar honderd keer, is het geen optie meer de oorzaak van de ziekte te verdoezelen en zich tevreden te stellen met pleisters en zalfjes. Ofwel redden we de aarde, ofwel redden we het kapitalisme, is de boodschap van Naomi Klein in haar boek This changes everything. En daarmee is de ziekte met naam genoemd. Het kapitalisme kan de planeet niet redden omdat dat verslindende economisch systeem net de ziekte is die de planeet steeds verder aantast, niet omdat boze heren (en stilaan ook dames) dat willen, maar omdat het systeem onvermijdelijk zo werkt, even onvermijdelijk als waterdamp regen veroorzaakt of vrieskou ijs. Het kapitalisme staat op voet van oorlog met het leven op aarde. “Wat het klimaat nodig heeft om instorting te voorkomen, is de inkrimping van het menselijk gebruik van grondstoffen,” schrijft Klein, terwijl “wat ons economisch model vereist om instorting te vermijden, is onbelemmerde expansie.”De twee gaan niet samen. System change, no climate change is daarom de meest lucide slogan die de jongeren vandaag de wereld toeschreeuwen. Die slogan wil ik graag helpen versterken.”
Charles Ducal, schrijver
Onlangs publiceerden “De wereld morgen” en “Fairfin” een gedicht van Charles Ducal (De Muur uit 2006) bij een opiniestuk over het Vlaamse regeerakkoord.
De muur
Dit is de muur. Tot hier reikt het denken.
Verklaringen liggen uitgeput op de grond.
Het land is ziek. Het is niet te verhelpen.
Het ligt aan de regen, het ligt aan de zon.
Misschien als we de goden opnieuw vereerden.
Misschien als een nieuw en sterk leiderschap.
Misschien als we arbeidden tot we crepeerden.
Misschien als er snel en hard werd gestraft.
Dit is de muur. Erachter wonen de heren.
Misschien dient alleen maar een gat gekapt.
Charles Ducal
Reactie toevoegen