Daniel Billiet, jeugddichter, werd ambassadeur van Grootouders voor het Klimaat. Een jeugddichter die schrijft voor ‘hedendaagse jongeren van 13 tot 133 jaar’ – daar zit de doelgroep van GvK precies midden in.
Daniel Billiet begon zijn carrière als leraar Nederlands en Engels met bijzondere aandacht voor poëzie, maar stopte met lesgeven toen hij “daar buiten nog een heel grote wereld zag liggen te lonken”. Behalve zelf schrijven, promoot hij poëzie, geeft hij lezingen over jeugdliteratuur en over zijn ideeën hoe poëzie op school kan functioneren. Hij doceert ook creatief schrijven.
Zelf evolueerde Daniel Billiet van volwassen poëzie (“De rib van Magdalena”) naar jeugdpoëzie (“Bananenschillen in jeans”), maar zijn gedichten blijven zich naar iedereen richten. Hij is een van de belangrijkste hedendaagse Nederlandstalige jeugddichters. Zijn sociaal engagement laat hij blijken in thema’s zoals de derde wereld, ontwikkelingshulp, kinderrechten, oorlog en milieuvervuiling.
Zijn motivatie om onze Ambassadeur te worden verwoordt hij zo:
Spreek me niet meer over een tandje bijsteken
Vele grootouders vragen zich af: wat laat ik mijn (klein)kinderen na? Als je in het westen het geluk hebt gekend dat je wieg op een niet al te ongelukkige plek stond én je bent in je leven gespaard gebleven van de grootste miserie, tja, dan heb je het wellicht niet slecht (gehad). Materieel gesproken. Ik laat even buiten beschouwing dat ik hoop dat je tijdens je beroepsleven niet als een citroen werd uitgeperst of vermalen in de moordende ratrace. De rij wachtenden voor psychologische hulp groeit angstwekkend aan. Ook bij de jongeren.
Met wat geluk heb je dus een eigen huis, misschien zelfs een tweede verblijf. Maar is dát dan je nalatenschap? Bakstenen, wat spaargeld, aandelen… Of mik je meer op een erfenis die uit niet-materiële ‘goederen’ bestaat? Waarden die je hebt meegegeven, het verschil tussen goed en kwaad, de prioriteiten op de juiste plek… Niet omdat je het je kinderen hebt ingepeperd, maar omdat je het hen hebt voorgeleefd, learning by example. Geen tabak. Blijf weg uit MacDonalds. Neem je fiets of het openbaar vervoer. Weg met blikjes. Weg met fossiele brandstoffen…enz.
Meer en meer dringt het tot een aanzwellende groep senioren door: wat zijn mijn (klein)kinderen d’r allemaal mee, als de aarde naar de knoppen gaat? Als welvaart beslist niet spoort met welzijn. Als al dat vergaren van rijkdom resulteert in het afzagen van de tak waarop we hoe dan ook samen zitten.
Er is nog hoop. Het besef neemt toe dat de mooiste erfenis bestaat uit een gezondere planeet aarde. Niet omdat het mode is, maar omdat het absoluut noodzakelijk is. Omdat de klok alsmaar alarmerender tikt. Tot de klimaatcrisis dreigt onomkeerbaar te worden, de aarde alsmaar zieker.
Laten we dus aub niet meer spreken over een tandje bijsteken. We moeten onverwijld de vernietigende tandraderen van ons kapitalistisch winstmodel op een heel andere manier inzetten. Voor het welzijn van onze planeet, voor de toekomst van onze (klein)kinderen. En dus plant ik o.m. bomen en windmolens.
Daniel Billiet, jeugddichter
Hartelijk welkom, Daniel Billiet.
Vaders
Gemaakt om heerlijk dichtbij te zitten
zwijgen. Ze kunnen stralen
als je iets fijns hebt gedaan.
Maar zichzelf in woorden vertalen,
lukt niet zo best.
Hebben ze slecht opgelet op school?
Vaders houden vast wedstrijden
met andere vaders: wie spreekt het minst
met kinderen? Mijn vader wint
altijd.
Als ik hem nu eens taalles geef?
Elke avond zegt hij me na:
Was het leuk vandaag?
Gaan we zaterdag zwemmen?
Wanneer fietsen we weer samen?
Als hij dan goed studeert,
mag hij wat langer opblijven
met mij. Heerlijk dicht bij mij
samen zwijgen.
Uit: Waarom het nooit bananen regent (2020)
Auteur: Daniel Billiet
Illustrator: Paul Verrept
Reactie toevoegen