Al jaren steun ik de acties van Greenpeace, en ik nam deel aan klimaatbetogingen, omdat ik bezorgd ben over het klimaat en over wat wij als mensheid aanrichten aan onze Moeder Aarde. Ik voel mij ook verbonden met Grootouders voor het Klimaat. Zelf heb ik drie kleinkinderen van 2 jaar, 2,5 en 3,5 jaar. Geregeld vraag ik mij bezorgd af in welk soort wereld onze kleinkinderen en alle kinderen ter wereld als volwassenen zullen terecht komen.
Na een trainingsdag door Code Rood in Leuven was mijn enthousiasme helemaal gewekt en ik besloot mee in de actie van op 16 december 2023 te stappen. Ik voelde dezelfde geestdrift opborrelen als tijdens mijn chirokampen als kind: een zalig groepsgevoel tussen gelijkgestemden, en met een positief doel.
Met een groep van 120 personen kregen we in een zaaltje in Gent de briefing over de principes, de doelstellingen en het verloop van de actie in Deurne. De organisatie had ons verwittigd dat we zouden gearresteerd worden. Drie andere groepen vertrokken vanuit andere plaatsen in Vlaanderen. Het doel was met 500 activisten de luchthaven van Deune vanuit vier kanten tegelijk binnen te dringen, om het luchtverkeer stil te laten leggen. Burgerlijke ongehoorzaamheid heet dat.
Eén van de basisprincipes van Code Rood is de geweldloosheid: we plegen geen agressie tegen personen, en we veroorzaken geen schade aan gebouwen of installaties. Een ander principe is solidariteit en steun aan alle groepsleden. We vertrokken per trein om 12u in Gent Sint-Pieters. Op het perron bleken al twee agenten in burger ons te observeren. De politie was dus voorbereid. Dat zou later ook blijken als Franstalige politieagenten uit Brussel ons stonden op te wachten op de tarmac in Deurne.
Vlak voor de aankomst in het Station Berchem trokken we onze witte pakken aan. Maar de deuren van de trein bleven dicht, tien minuren lang. Onze verantwoordelijke vernam dat het station was omringd door politie. Wat nu? Iemand trok manueel een treindeur open en we splitsten ons in twee groepen, elk naar een uitgang. Via allerlei sluipwegen en zijstraatjes stapten we met vijftig heel snel naar de luchthaven, terwijl politiewagens met sirenes ons volgden. De adrenaline gierde door ons lijf. Met een kniptang maakten we een gat van 1 bij 1 meter in de omheining en kropen er door, maar sommigen van ons werden vanop straat vastgegrepen door agenten en met pepperspray ‘verdoofd’. Het was zeer spannend, want ik was één van de laatsten die door de draad kon kruipen, ondanks dat een agent mijn arm vastgreep, maar ik kon mij losrukken. Een vrouw die achter mij als laatste door de draad kroop en viel, hielp ik recht samen met een kompaan, maar ze werd prompt vastgegrepen door agenten. Gelukkig ben ik een goede loper (ik geef training in een atletiekclub), want ze achtervolgden ons op het terrein, maar we zijn heel snel gaan sprinten en konden nog bij de groep geraken. Met 41 activisten zijn we 200 m dichterbij het midden geraakt. Daar werden we opgewacht door een dertigtal agenten, gewapend met schilden en matrakken. De afspraak was dat we ons in een dergelijke situatie zouden overgeven.
Maar ons doel was bereikt, de lamlegging van het vliegverkeer! Chris Steenwegen, onze legal observer en Vlaams parlementslid voor Groen, wou een foto van onze groep maken, maar ik zag dat hij zeer ruw werd vastgegrepen en op de grond geduwd door agenten, met het gezicht in het gras. Dat was overdreven geweld. Daarna volgde onze correctionele arrestatie. We moesten onze rugzak afgeven. Onze handen werden met plastiekdraad op de rug gebonden. Een bus reed ons naar de nieuwe politietoren in Berchem en daar werden we in een grote cel van 15 bij 20 meter opgesloten, 8 uur lang. We hadden veel steun aan mekaar en dat doet deugd. We kregen één broodje en enkele bekers water. Zulke arrestatie en opsluiting is een vreemde en ingrijpende ervaring, en dat heeft nog een tijd nagewerkt.
Een andere groep activisten is een uur later met ladders over de omheining op het terrein geraakt en heeft de tarmac kunnen bezetten. Daardoor werd de luchthaven opnieuw en ditmaal tot ’s avonds stilgelegd. Andere groepen die op weg waren naar de luchthaven werden zonder aanleiding geslagen met matrakken of in een gracht geduwd en administratief gearresteerd. Eén activist liep daarbij een breuk aan de arm en een vinger op, ten gevolge van ongepast en buitensporig geweld door de politie. Wij hebben de indruk dat de instructies door de korpschef en vermoedelijk ook door de burgemeester een opzettelijke ruwe aanpak inhield.
Tijdens de debriefing in Brussel , een week later, vernam ik van iemand uit mij groep dat mijn kompanen al na 24 u waren vrijgelaten. Ik was misleid, want de agent had gezegd dat ik zeker 48u zou vastgehouden worden. Omdat ik om beroepsredenen het mij niet kon permitteren op maandag afwezig te zijn (en niemand kon verwittigen), heb ik mijn naam opgegeven en werd al na 8u vrijgelaten. Er zou een proces-verbaal opgesteld worden, maar dat heb ik, nu een maand later, nog steeds niet ontvangen. Indien het tot een proces zou komen, zal Code Rood een advocaat ter beschikking stellen. In elk geval werkt de politie intimiderend want ze dreigen met volle 48 uur opsluiting maar dat is dus een onwaarheid. Daar kunnen we onze conclusies uit trekken.
Ik ben tevreden dat ik heb deelgenomen en ik blijf enthousiast, ook voor toekomstige acties. Het doel is mijns inziens ethisch verantwoord. Wij willen de publieke opinie en de politiek wakker schudden: geen privéjets meer, belasting op kerosine en stopzetting van de miljoenensubsidies voor regionale luchthavens. En we streven op termijn naar sluiting van Deurne en vooral meer geld voor degelijk openbaar vervoer.
J.
(De echte naam is bij de redactie gekend)
Reactie toevoegen