Een tsunami van protest

Brussel: 23-10-2022,

Het is  zondag 23 oktober kwart voor vijf in de namiddag. Ik heb mijn aansluiting in het volledig in de steigers staande stationsgebouw van Mechelen net gemist. De trein naar Puurs gaat maar om het uur. Met mijn rugzakje en het bekende hesje van de Grootouders slenter ik naar buiten. Ook daar is het één en al rust. Een bus rijdt me bijna van de sokken. Ik wacht braaf tot de tweede bus mij al ronkend is gepasseerd. Het terras van Café Boeskammeree is open. Ik plof op een stoel, bestel zowaar een Westmalle, en denk terug aan een bijzondere dag in Brussel. De afgelopen demonstratie was een knallend succes voor jong en oud, voor hele gezinnen en voor veel enthousiaste jongeren die allemaal mee liepen. Allemaal willen ze een goede en eerlijke toekomst voor de komende generaties.

Hoezo allemaal?, denk ik en neem een slok van die heerlijke, koele godendrank. Ik heb een tarwe intolerantie, dus is het uitkijken geblazen. Maar inderdaad: hoezo allemaal? Dirk Tonnard, een goedlachse en actieve grootouder uit Gent geeft mij een rood strikje voor Rosa en Ben. Ondertussen vertelt hij mij dat mevrouw Zuhal Demir, één van onze kwartettende klimaatministers, niet naar Sharm-el-Sheikh in Egypte, gaat. Dat vind ik een slecht signaal. ‘Vandaag zullen wij dan wel eens een ander signaal laten zien’ dacht ik direct en enigszins verbijsterd over zoveel onbenul.

De kracht van goed klimaatbeleid wordt gelukkig niet bepaald door de hoeveelheid handjes die je in de woestijn schudt, maar aan het beleid dat je zelf voert, Vlaams klimaatminister Zuhal Demir.

Op het terras geniet ik van de zon en niet te vergeten mijn Westmalle. Ik besluit spontaan dat ik een korte impressie van deze onvergetelijke dag zal maken. Volgens ons waren er tienduizenden mensen de straat opgekomen. Allemaal willen ze een serieus Belgisch en zeker Vlaams klimaatbeleid. Allemaal gaan ze demonsteren voor de toekomst van hun kinderen en kleinkinderen en voor de volgende generaties. Het is niet aan politici zoals Zuhal Demir om hun toekomst te stelen, te hypothekeren of te koloniseren, zoals de bekende Belgische auteur David Van Reybrouck stelt in zijn indringend boekje De kolonisatie van de toekomst.

Mijn vrouw kon er helaas niet bij zijn. Ons aller Koen van “What do we want? enz., zou er ook niet zijn. Ik weet nu uit ervaring dat de mensen van de Communicatie werkgroep veel werk verrichten. Soms moet je dan even een stapje terug doen. Trouwens ook een dikke chapeau voor al die actieve ‘afdelingen’ in Limburg, Gent enz.! De luidspreker, voorzien van nieuwe batterijen en helemaal klaar voor gebruik, was er wel, evenals een aantal nieuwe spandoeken.

Op de trein van Puurs naar Mechelen ontmoet ik al oude bekenden. Dat vrolijkt de boel direct op. In Mechelen zien we heel veel demonstranten. Ook gezinnen met kinderen. In de trein is veel interesse in het toilet, dat gelukkig werkt. De sfeer zit er gelijk in. Een vriendelijke mevrouw met een dochtertje van zo’n drie jaar, die hoge nood had, zag me worstelen met mijn hesje … en hielp me er vlot in. Er ontspon zich een gesprek over de oceaan, omdat ze een blauwe pul droeg met de tekst ‘4ocean’. Onze co-voorzitter Bernard kwam ons ook gezelschap houden. Hij gidste ons vlot door het Noordstation, waar ik altijd verdwaal, naar  het EXKI gebouw. Het plein begon langzaam maar zeker vol te lopen.

Normaal gezien was het deze keer de beurt aan Vlaanderen om de delegatie tijdens de onderhandelingen te leiden, maar nu Demir haar kat stuurt, zal wellicht haar Waalse Ecolo-collega de honneurs waarnemen. BRON: Het Nieuwsblad.

Op de heenweg had ik bij de lokale bakker De Zondag gepikt. Op de voorpagina staat een grote foto van een eerdere betoging met als kop “Mars voor de toekomst”. Ze hebben helemaal gelijk. Mochten er nog politici bestaan die denken dat corona ons wel klein heeft gekregen, dan vergissen ze zich. Dit moest, en werd, de grootste mars van het jaar. De timing is perfect, want op het internationaal niveau is er weer een jaarlijkse klimaatconferentie: COP2 in Sharm-el-Sheikh.

Op pagina 3 van de krant staat een indrukwekkend interview met onze co-voorzitter. Hij verwacht tienduizenden mensen. Ik ook. En ja, het mag nog wel meer zijn.

Onze groep zwelt aan tot dat we onder leiding van Hugo naar de trappen voor de Financietoren gaan. Onderweg worden we even aangehouden door een agent in een busje, Hij vond dat we naar een andere vaste plek moesten gaan, wat we juist aan het doen waren. Het misverstand werd soepeltjes opgelost door grootouders die ook het frans machtig zijn. Bij het stoplicht voor de toren hebben de Grand-Parents pour le Climat, al verzameld. Op de trappen treffen we ook de eerste leden van het strijdkoor Cassandra van de Munt aan.  Het is fantastisch om onze groep te zien groeien tot een knoert van een steen in een rivier. Daar staan we dan met ruim 300 Grootouders die applaudisseren, praatjes met voorbijgangers maken, hesjes verkopen, enz. Kei-gezellig. Ik geniet en maak foto’s, maar de gesprekken met Franstaligen lukken niet zo.

Wachten op de eerste tekenen van de grote demonstratie duurt lang. Een ziekenauto scheurt met gillende sirenes de verkeerde kant op en wordt op een professionele manier door de vele motoragenten begeleid. Dan zoeft een agent of agente me op een elektrische motor stilletjes en milieuvriendelijk voorbij. Ik loop de weg op om de tsunami te verwelkomen. Die bevindt zich achter de politieauto’s met hun blauwe flikkerlichten. Mijn ervaring is dat de Brusselse politie onze demonstraties professioneel, maar ook heel vriendelijk en resoluut begeleidt. Heel goed!

Onze Grootouders zijn er weer klaar voor…..

En dan trekken er 1000^den opgewekte maar soms ook grimmig kijkende demonstranten aan ons voorbij. Het is een maalstroom van creativiteit. Jong, soms heel jong, en oud. Ze willen maar één ding, een eerlijke toekomst voor hun kinderen en kleinkinderen; klimaatrechtvaardigheid en vooral een regering die zich aan zijn woord houdt, die besluiten neemt en opkomt voor de toekomst!

“De kracht van goed klimaatbeleid wordt gelukkig niet bepaald door de hoeveelheid handjes die je in de woestijn schudt, maar aan het beleid dat je zelf voert. Vlaanderen zal de inhoudelijke besprekingen daarom vanop afstand volgen. Ik hoop dat de klimaatconferentie deze keer wel kan leiden tot realisaties op het terrein en engagementen van die regio’s die nog heel wat werk voor de boeg hebben. Want één ding staat niet ter discussie: we zullen ons samen moeten inspannen voor het klimaat. Niet afreizen naar Egypte verkleint alvast de ecologische voetafdruk”. Persbericht  van minister Zuhal Demir geciteerd in Het Nieuwsblad.

De Triomfboog bij het Jubelpark komt in zicht. De sfeer is goed en bij het zien van die boog denk ik aan onze overwinning op de Zuhal Demirs en andere ecomodernisten van deze wereld. Zij denken dat de technologie het wel voor ons zal oplossen. Innovatie, dat is wat er volgens hen nodig hebben. Maar daarbij vergeten ze wel dat het juist de technologie en de daarbij behorende ongekende vervuiling,  die ons in deze ellende heeft gestort. Knap hoor, je eigen klimaatverandering maken! Amai!

Bij het Karel de Grote gebouw, dat weer eens in de steigers staat (vanwege de Green Deal???), neem ik de metro naar Brussel-Centraal. Het kopen van een kaartje viel niet mee. Er waren, heel attent, twee groepjes mannen: de ene in opvallend rood voor de afdeling treinen; de andere, helaas alleen maar frans sprekende mannen, voor de metro. Het is toch gelukt (gebarentaal werkt overal).

Ik kijk terug op een duidelijk signaal van wat we moeten doen voor onze toekomst. Maar ja, je moet het wel willen horen.

Foto’s : Jan Stel