Boekpresentatie Een wereld van verdoken slavernij
Benieuwd naar ‘Een wereld van verdoken slavernij’ en zijn auteur, Luc Vankrunkelsven? Kom kennis maken
- 25 september, 19u30, House of Compassion, Brussel
- 14 november, 14u30, Bib Averbode (afgelast wegens corona)
- 20 november, Genk (afgelast wegens corona) – op het programma ook de film ‘Voeten op de aarde‘ van Louise Amand.
De nieuwe Vankrunkelsven telt 276 pagina’s en is geïllustreerd door studenten van de federale universiteit van Curitiba in Brazilië. Het boek is uitgegeven bij DABAR-LUYTEN Heeswijk – 2020 – ISBN 978-90-6416-446-0 en wordt in België ook verdeeld door EPO. Je kan zelfs rechtstreeks bestellen bij de auteur op luc.vankrunkelsven@gmail.com. Prijs € 19
Sfeerbeeld presentatie Verdoken slavernij in House of Compassion, Brussel
Bekijk ook dit webinar over het nieuwe Vankrunkelsven-boek, met Gie Goris e.a.
Kennismaking met Luc Vankrunkelsven en zijn grote liefde, Brazilië
Ecologische en sociale rechtvaardigheid gaan hand in hand
“Wat goed dat paus Franciscus een speciale synode samenriep over de Amazone, een immens gebied dat zich uitstrekt over negen landen. De bijeenkomst werd door 80.000 mensen aan de basis voorbereid en staat in de lijn van zijn ecologische Encycliek ‘Laudato Si’ (Vaticaan, 2015). In dit document roept de paus op tot ‘integrale ecologie’: sociale rechtvaardigheid en ecologie horen bij elkaar. Voorbij de slavernij van mensen en ter bevrijding van de tot slaaf gemaakte, uitgebuite aarde. De aarde die ons vooralsnog draagt, maar die kreunt onder het oorlogskapitalisme, het industrieel kapitalisme en het financieel kapitalisme”. (p.13)
“Ik kan en moet er iets aan doen, want de ecologische strijd is de enige die het kapitalisme kan overwinnen. De aarde wordt vuiler en vuiler, het water is niet meer zuiver, enz. Ik vind het fenomenaal dat de paus daarmee begaan is, want het is tijd. Een geniale ommekeer was die van Leonardo Boff, een 25 jaar geleden, die zijn ontgoocheling met Rome omzette in een openheid voor ecologie. In eenklank met de paus. (p.13)
De aarde ‘kreunt’. Daarover worden tegenwoordig veel woorden gekraakt. Wat kan ik, als gewone burger, daaraan doen?
De aarde kreunt onder grootschalige ecocide en haar verdedigers, de inheemse volken van Brazilië, onder genocide. Miljoenen gewone Brazilianen zuchten onder slavernij en uitbuiting. De ongelijkheid in dit land is immers immens en wordt letterlijk met moord en brand in stand gehouden. Handelsverdragen als Mercosur bestendigen de uitbuiting.
Dat blijft norbertijn, landbouwexpert en GvK-ambassadeur Luc Vankrunkelsven beroeren. Hij schreef eerder al ‘De kikker die zich niet laat koken’, een metafoor voor de mens, die zich niet laat doen maar die probeert samen met vele anderen, tijdig uit het water te springen om te overleven. Dat is ook het enige verweer van mensen tegenover onvoorstelbare wantoestanden. In ‘Voeten in Braziliaanse aarde’ onderneemt hij een zoektocht naar de oorspronkelijke volkeren van Brazilië. In zijn nieuweling ‘Een wereld van verdoken slavernij’ belicht hij het lot van de miljoenen bezits- en rechteloze gewone Brazilianen.
Dat lot is ronduit onmenselijk. Thomas Piketty schrijft hierover: “De hele twintigste eeuw zijn de arbeidsrelaties in Brazilië inhumaan gebleven, vooral tussen landeigenaren enerzijds en landarbeiders en landloze boeren anderzijds. Er zijn talloze getuigenissen over sociale problemen met extreem geweld in de noordoostelijke suikerregio’s, waarbij landeigenaren de politie en het staatsapparaat gebruikten om stakingen te onderdrukken, lonen te verlagen en landarbeiders onbeperkt uit te buiten.” “Het is onmogelijk de structuur van de huidige ongelijkheid te begrijpen zonder rekening te houden met de zware erfenis van ongelijkheid die slavernij en kolonialisme hebben nagelaten.”(Piketty, Kapitaal en ideologie, De Geus, 2019, p.276)
Luc Vankrunkelsven zelf citeert socioloog Jessé Souza (p.10) die stelt “dat uiteindelijk een goede 800 mensen in Brazilië bepalen wat er in en met het land gebeurt. De elite heeft gezorgd dat de pers al 100 jaar in haar handen is en dat haar ideologie via intellectuelen en enkele sleuteluniversiteiten wordt uitgedragen. Als een president en een regering aan de uitsluiting van de grote massa willen sleutelen, dan wordt het magische woord ‘corruptie’ van stal gehaald. Al 100 jaar. Corruptie is inderdaad alomtegenwoordig, maar het wordt alleen als wapen gebruikt om herverdelende presidenten ten val te brengen.”
Reden genoeg voor Vankrunkelsven om meer dan bezorgd te zijn over de wantoestanden in zijn tweede thuisland. Maar ook om op zoek te gaan naar de veerkracht van gewone mensen.
Dr. Cleonice Terezinha Fernandes getuigt: “Zijn liefdevolle persoonlijke interesse voor gemeenschapswerken en zijn nieuwe boek tonen hoe hij zich afstemt op de nieuwe eisen van deze “surrealistische” tijd: samenwerking, collectiviteit, liefdevolle vriendelijkheid, overheidsbeleid. Of we denken na over het algemeen welzijn, of we zullen allemaal bezwijken. Het is tijd om mekaar de hand te geven. “
Ook Celso Antonio Favero onthoudt de tekenen van hoop. “Het boek vloeit als het water van een rivier. Vankrunkelsven ontdekt vooral dat in dit Brazilië, zoals in de vele andere landen die hij leerde kennen, verloren tussen het puin van een verwoest land, toch tekenen van leven blijven ontspruiten: agro-ecologische landbouw en voedselsoevereiniteit, inheemse volkeren, quilombola gemeenschappen, arbeidersorganisaties, vrouwenbewegingen, romarias (pelgrimages), bemiddelende organisaties en universiteiten: het bruist van pas geboren leven, het land is zwanger en het wordt door water bevloeid.”
En Patrick Hermann, Belgisch ambassadeur in Brasília, Brazilië, schrijft: ”In een wereld waarin wetenschap, natuur en mensen lijken te moeten wijken voor het genereren van rijkdom, toont Luc zijn frustraties, maar geeft hij ook een boodschap van strijd en hoop. Hoop op toename van duurzame landbouwpraktijken, strijd voor nieuwe allianties. Zijn boek opent met slavernij, in Brazilië maar ook in Europa, en eindigt met een andere dienstbaarheid, groot en mooi deze, die van het huwelijk : ‘De traditionele volkeren van de Cerrado hebben me deze reis getrouwd. Hun strijd en resistentie raken me, trouwen me.’ (Een drievoudig trouwen, tekst 7-10-2019)
Dan kan je zingen (p.38)
“Pelgrim op de wegen van een ongelijke wereld,
geplunderd door de winst en de ambitie van het kapitaal,
Van de kracht van de grootgrondbezitters, weggejaagd en zonder plaats.
Ik weet niet meer waar ik naar toe moet lopen.
Uit hoop, klamp ik me vast aan de ‘mutirão’ (=samenkomen/werken/elkaar bij de oogst bv. helpen).”
Reactie toevoegen