Elisabeth Marain viel als schrijfster al met haar debuut, Het tranenmeer (1980), in de prijzen. Haar bekendste en invloedrijkste werk is Rosalie Niemand (1988), over een vrouw die 50 jaar onterecht in een psychiatrisch ziekenhuis was opgenomen. Ze schreef naast romans – waaronder Een vrouw met negen levens (2006) -ook verhalen, jeugdverhalen en reisreportages, waaronder haar recentste werk De laatste vlucht naar Havana (2018),over haar vriendin Mireille Cottenjé. Ze ontving diverse bekroningen, waaronder ook de Sabam-prijs voor haar hele oeuvre.
Graag verwelkomen we met Elisabeth Marain onze 44ste ambassadeur en literaire coryfee. Ze is ook bekommerde grootmoeder, zoals ze zelf getuigt, en sterk begaan met de niet zo fraaie implicaties van onze consumptie-maatschappij.
“Ik heb negen kleinkinderen, behalve de jongste van drie, zijn ze zich allen bewust van de klimaatwijziging. Niet op de verlammende manier van, er is toch niets aan te doen. Sommige van mijn kleindochters liepen met volle overtuiging mee in de klimaatbetogingen. Ze beseffen heel goed dat we leven in een vernietigende consumptiemaatschappij. Al die spotgoedkope spullen worden vervaardigd door wat ik de slaafjes van deze tijd noem, niet alleen worden ze uitgebuit. Hun leefmilieu wordt door het goedkoop produceren vernietigd, met allerlei ziektes tot gevolg. Mijn kleindochters begrijpen dat en kopen bij voorkeur hun kleren in kringloopwinkels. Ze zijn zeker geen uitzonderingen. Aan mijn oudste kleinzonen vroeg ik of ze na hun opleiding hun beroepsleven zullen richten naar de verbetering van onze planeet in nood. Ik merk dat ze kritisch naar onze wereld kijken. Van kritisch kijken naar kritisch handelen? Zullen ze een uitvoerbaar antwoord geven op de hebzucht van ons kapitalistische systeem? Als grootmoeder hoop ik dat vurig maar weten doe ik natuurlijk niet. Niettemin geloof ik in de veerkracht en creativiteit van een positief-ingestelde jeugd. Wij moeten ze daarom blijvend aanmoedigen.”
Reactie toevoegen