Emiel Vervliet studeerde sociale wetenschappen, economie en milieuwetenschappen aan de universiteiten van Antwerpen, Leuven en Brussel. Hij was tot 2009 verbonden aan de Sociale Hogeschool Heverlee, waar hij nog regelmatig les geeft. Hij doceert ook aan de universiteit van Lubumbashi. Hij publiceerde over de sociale aspecten van internationale handel en over de ontwikkelingslanden.
Met Emiel Vervliet als Ambassadeur van Grootouders voor het Klimaat komt Afrika weer wat dichterbij. Hij schreef b.v. in 2011 (samen met Hilde Keteleer, eveneens GvK-ambassadeur) een hoopvol boek over Mozambique.
Hij bezorgde ons deze motivatie:
Klimaatverandering en inkomensverdeling moeten samen beoordeeld en aangepakt worden, zowel in eigen land als mondiaal. Want de klimaatverandering is heel onrechtvaardig. Het overgrote deel van de uitstoot van broeikasgassen vindt plaats in de rijke landen of bij de productie van goederen die in de rijke landen geconsumeerd worden. Als we de uitstoot toerekenen aan de landen waar de consumptie plaats vindt, dan blijkt elke Noord-Amerikaan elk jaar 23 ton broeikasgassen uit te stoten, elke Europeaan 13 ton, elke Chinees 6 ton en elke Zuid-Aziaat maar 2 ton.
Natuurlijk is in de rijke landen niet iedereen in dezelfde mate verantwoordelijk voor de opwarming van de aarde en heeft ook niet iedereen dezelfde middelen om zich tegen de gevolgen daarvan te beschermen.
Het totaalplaatje illustreert de 50-10-regel: 10% van de wereldbevolking (de grootste vervuilers) is verantwoordelijk voor ongeveer 50 procent van de uitstoot van broeikasgassen, terwijl de 50 procent die het minst vervuilt, iets meer dan 10 procent van de uitstoot voor zijn rekening neemt. En voor de goede orde: de rijkste mensen in India en China behoren tot de selecte groep van de 10 procent meest vervuilende mensen op aarde.
Welkom, Emiel Vervliet!
Reactie toevoegen