Earth Overshoot Day valt dit jaar op 22 augustus, drie weken later dan vorig jaar. Toch kunnen we daar niet blij mee zijn.
Voor GvK-Ambassadeur Jan Stel is dat een aanleiding om er deze opinie over te schrijven:
Vandaag is het Earth Overshoot Day. Dubbelfeest, want die dag bestaat dit jaar precies vijftig jaar. Deze dag markeert een kantelpunt in onze wereld. Het is de dag waarop we de rest van het jaar op de pof gaan leven. We hebben met zijn allen, en dat zijn op zaterdagochtend om 10.53 uur 7.806.626. 775 mensen, alle natuurlijke hulpbronnen die onze ecologische voetafdruk bepalen, opgebruikt. Maar omdat we toch gewoon doorgaan met ons leven, beginnen we dan maar evenals het vorige jaar en de decennia daarvoor, in te teren op onze voorraden. Men zegt dan dat we eigenlijk meer Aarde’s nodig hebben. Maar die zijn er niet. Eigenlijk vind ik de naam Earth Overshoot Day niet zo gelukkig. Immers, het gaat om onze wereld en de manier waarop wij met de planeet omgaan.
Gisteren zaten de grondleggers van Youth for Climate bij bondskanselier Merkel, die op dit moment voorzitter van de Europese Unie is. Greta Thunberg, de Duitse Luisa Neubauer en Adélaïde Charlier en Anuna de Wever van ons land spraken anderhalf uur met haar over de urgentie van de klimaatnoodtoestand. We weten immers wat de situatie is, we weten dat we tien jaar hebben om de doelstellingen van Parijs nog enigszins te halen en we mogen verwachten dat de Europese politici naar de wetenschappers luisteren en hun verantwoordelijkheid nemen. Met de Green Deal is Europa op de goede weg. Maar we zijn er nog lang niet. Vele lidstaten laten het afweten of lopen, zoals België dat onder Vlaamse druk doet, de kantjes van af. Dat kan niet meer.
We zitten middenin de zogenaamde tweede golf van de coronacrisis. Volgens mij hebben we nog niet echt te maken met een tweede golf, maar eerder met een opflakkering omdat we er even geen zin meer in hebben. Dat is zorgelijk. Niet alleen voor de coronacrisis, maar ook als signaal over het maatschappelijk draagvlak, dat de politici nodig hebben om hun verantwoordelijkheid te nemen ten aanzien van de grootste uitdaging van de 21ste eeuw. Tegelijkertijd lees ik in De Standaard een verhaal over de droogte in Vlaanderen. Wakker geworden door de steeds maar in aantal en omvang toenemende, maar door de klimaatwetenschappers wel voorspelde, hittegolven verzucht landbouwer Karel Devreese in die krant: “We hadden verdorie voorop moeten lopen in de klimaatmars. De boeren zijn de eerste slachtoffers van de klimaatverandering”. Beter laat dan nooit, denk ik dan maar.
Op dezelfde pagina lees je vervolgens “Groenlands ijs smolt in halve eeuw nooit zo snel als nu”. Groenland en in snel toenemende mate het Antarctisch Schiereiland zorgen er voor dat de zeespiegel blijft stijgen. Ik ga u niet vermoeien met een verhaal over hoe gevaarlijk dat nu juist weer voor Vlaanderen is. Het is aan de andere kant wel de regio die wat de maatregelen tegen de klimaatverandering betreft, steeds op de rem staat, omdat het “haalbaar en betaalbaar” moet zijn. Maar wat gaat een overstroming of verzilting van de bodem ons kosten? Wat wel duidelijk is dat geld blijkbaar sinds het uitbreken van de coronacrisis geen probleem meer is en dat samenwerking met de wetenschap wel degelijk loont. Door de coronacrisis is er nu een kans om de klimaatverandering aan te pakken. Als ambassadeur bij onze Grootouders, is de Earth Overshoot Day die ik eerder een World Overshoot Day zou noemen, een moment om na te denken wat iedereen op zijn of haar manier kan bijdragen aan de duurzaamheidstransitie en het behalen van de doelen van Parijs. Daar zet ik me graag voor in!
Jan Stel
Puurs-Sint-Amands, 22 augustus 2020
Reactie toevoegen