“Wilde je altijd al eens gaan eten in een Antwerps toprestaurant? Doe dan nu elke dag mee in de GVA-nieuwsapp en maak kans op etentjes voor twee!” Dat bericht van Gazet van Antwerpen kreeg de bezorgde Klimaatoma Denise Puttaert in haar mailbox. Het spoorde haar aan tot een reactie via een lezersbrief. De redactie van de website van de Grootoudersvond die de moeite om ook hier te publiceren. Denise gebruikt het instrument van de brief naar media, naar openbaar vervoerbedrijven, naar ministers geregeld. Ze beheerst die actievorm zeer goed, omdat ze haar hart laat spreken.
Dit is haar brief:
Beste,
In welke droeve wereld zijn we beland dat een krant, de pennenvruchten van journalisten en hoofdredacteuren moet trachten te slijten aan zijn lezers door etentjes te verloten. De moed ontglipt me elke dag meer.
De wapenwedloop kent geen grenzen, Theo Francken zei in Humo dat zijn oorlogsportefeuille hem een mentaal orgasme geeft. Ondertussen bloeden duizenden kinderen dood, verliezen ze armen en benen en hun ouders, familie en woonplaats. En de wereld geeft geen kik. Wel in Oekraïne, waar nog meer wapens zogezegd de oplossing zijn. Maar zeker niet in Gaza, Yemen, Soedan, Libanon ……
Ik wil meer en beter geïnformeerd worden over alle wantoestanden en het lot van de zwakke overal ter wereld, niet van rijke oligarchen met veel te veel macht die zich god wanen. Over het klimaat ook, totaal vergeten blijkbaar, maar de ellende komt op ons af. En nu schrikken we deze dagen van het afschuwelijke nieuws dat ouderen en mensen met een beperking in WZC vernederd, mishandeld en misbruikt worden door jonge mensen.
Het is schrikken inderdaad. Het is afschuwelijk, onmenselijk, alle normen zijn vervaagd of weg.
Maar wat wil je? De jongeren zien ook de afgrijselijke beelden van de gebombardeerde kinderen en hun families op sociale media. En de wereld geeft geen kik. De volwassenen, hun ouders, leidinggevenden, politieke leiders in ons land en Europa en daarbuiten, laten alles begaan, moedigen het zelf nog aan en blijven wapens sturen zelfs via onze haven van Antwerpen naar Israël dat nu op dit ogenblik een afschuwelijke genocide pleegt, met alle steun van de VS.
Wat wil je dan? Hoe kunnen de jonge mensen nu nog een graantje moraal meepikken? Waar worden ze nog op hun geweten aangesproken als ze alle machthebbende rondom ons gewetenloos zien beslissingen nemen? Een ethisch bewustzijn groeit het meest door voorbeelden die voorgeleefd worden.
Doe toch niet mee aan dat sfeertje van ‘er is niets aan de hand’ alstublieft. Er is heel veel aan de hand. Verzetstemmen zijn meer dan ooit nodig, normaliseer dit allemaal toch niet. Een etentje in een toprestaurant verloten is in deze context totaal misplaatst. Twee miljoen mensen, kinderen, jongeren, ouderen worden nu al maanden uitgehongerd in Gaza. Op andere plaatsen in de wereld is er hongersnood, door oorlog en geweld en door droogte en overstromingen door de klimaatverandering.
Gisteren stond ik na een oproep van Pax Christi en vzw Vrede en Amnesty International e.a. organisaties ook aan het Ministerie van Buitenlandse zaken om minister van buitenlandse zaken Prévot te vragen actie te ondernemen en mee op te roepen om de genocide op de Palestijnen te stoppen. Was u daar? Staat er iets in de GvA daarover vandaag? Ik heb het nog niet kunnen nakijken.
Alle eetlust vergaat me als ik aan al het bovenstaande denk. Dus neen, dank u, geen etentje in een toprestaurant voor mij.
Met beleefde groeten,
Denise Puttaert
Denise Puttaert verwoordt prachtig de gevoelens die bij heel velen leven. Hopelijk zal de pers daar ooit op inspelen.
Denise, ja, een openhartige brief , uw hart luchten in deze niet zo luchtige tijden..ja, ik heb ook meer dan eens uw zelfde gevoelens van onvrede, van frustratie,van misnoegdheid tegenover onze overheid vooral zoals uzelf , een overheid die zeer hypocriet is. Gelukkig zijn er organisaties(hoeveel zijn er niet? en ik als burger zou dan iets kunnen verbeteren??) als Greenpeace die blijvend acties voeren: nu in Zeebrugge: daar komt nog steeds Gas aan van dictator en oorlogsmisdadiger vanuit Rusland. Nee, ik was er niet om op uw vraag te antwoorden: moet ik me schuldig voelen–want zo voelt dat wel aan? Zou dat ook maar IETS uitmaken als ik er bij was? Nee, ik moest thuis zijn: want hier komt men zomaar mijn klimop snoeien die wat over de muur hangt..en mijn kolonie ‘zogezegd beschermde’huismussen toch proberen te helpen. Tja, veel succes nog met uw acties en brieven, ik hoop ook vurig dat ze in vruchtbare (de laatste? Mijn zoon met twee jonge kinderen die meestal een snotneus en erger hebben van de vele varkenskwekerijen ginder in verpeste bodem en verpeste lucht)bodem mogen vallen en men tot betere inzichten moge komen. groeten, Tine
Beste Tine,
Dank voor je reactie op mijn brief. Altijd goed post te krijgen van mensen die zich ook zorgen maken om onze omgeving en de toekomst van de wereld voor de komende generaties, onze kinderen en kleinkinderen tastbaar dichtbij.
Jammer genoeg is iets in mijn brief blijkbaar heel verkeerd overgekomen.
Je schrijft:
‘Nee, ik was er niet, om op uw vraag te antwoorden: moet ik me schuldig voelen–want zo voelt dat wel aan? Zou dat ook maar IETS uitmaken als ik er bij was? Nee, ik moest thuis zijn: ‘
Maar die vraag, mijn vraag, was helemaal niet aan u gericht! Maar aan de redactie van de GvA die een bezoek aan een toprestaurant wou verloten tussen de lezers. Daar antwoordde ik op met mijn briefje ‘er is heel veel aan de hand’. Ik vind het echt erg dat je het gevoel kreeg dat je je zou moeten schuldig voelen. Ik stuurde de brief naar de GvA en deze werd opgepikt door de grootouders voor het klimaat en op deze site gezet. Maar bedankt voor je reactie, ik begrijp dat het kon verkeerd overkomen. Ik zal mijn tekst aanvullen dankzij uw opmerking en duidelijker schrijven: ‘Was u daar beste redactie van de GvA? Staat er hierover iets in de krant vandaag?’
Duidelijker niet?
Verder vind ik het heel mooi maar triestig om te lezen hoe je schrijft: ‘mijn kolonie ‘zogezegd beschermde’ huismussen toch proberen te helpen’. Ik maakte ook ooit mee dat een hoge muur aan een pand helemaal tot boven begroeid door klimop, waar het steeds kwetterde van bedrijvigheid en plezier en de musjes vrolijk heen en weer vlogen, plots dor en kaal ging ogen omdat de buren onderaan de klimop de dikke klimopstammen hadden doorgezaagd. Gedaan met het vrolijke heen en weer vliegen, gedaan met het plezier, gedaan met het leven. Ik zag de musjes op tien jaar tijd volledig verdwijnen in onze gemeente. In- en intriest.
Ik vraag aan de beheerder van deze site om mijn brief aan te passen zoals voorgesteld, zodat het duidelijker zou zijn voor iedereen.
Met vriendelijke groeten,
Denise