Overpeinzingen over het project
‘Leven op aarde redden nu het nog kan’ in Alken, najaar 2022.
Een belevingsverslag.
Het is stil… Ik heb zojuist de deur achter mij dichtgetrokken van het zaaltje Zoe was Alleke, ons Alkens ambachtelijk en heemkundig museum, waar we onze vrijwilligers hebben bedankt met het one-man theaterstuk ‘Den Hertog van Alken’ van bevriend en geëngageerd acteur Bert Cosemans. De storm is gaan liggen en het is tijd om eens te kijken naar het parcours dat wij hebben gelopen om onze klimaattentoonstelling Leven op aarde redden nu het nog kan – met bijbehorende workshop voor de kinderen van de lagere scholen en nevenactiviteiten – op de wereld te krijgen.
Mijn wetenschappelijke en technische kennis is klein en ligt veel korter bij het punt nul dan bij het punt waar alles bekend is. Zie ik dit als een probleem, als een onoverkomelijk gegeven? Nee, niet echt, hooguit als een ongemak dat mij af en toe doet afhaken, dat mij naar het plafond doet staren bij een klimaatdebat dat mijn petje ver te boven gaat. Heeft dit mankement mij belet om te proberen een steentje te verleggen in de klimaatrivier die afstevent op een fatale afgrond? Ook op deze vraag is het antwoord ‘nee’ en ook op de vraag of ik het leven op aarde gered heb nu het nog kan, moet ik helaas negatief antwoorden…
We legden een hobbelig parcours af met vallen en opstaan, vele vergaderingen, heen en weer ge-mail en ge-Zoom en zoeken naar ettelijke praktische oplossingen voor onvoorziene hindernissen. Naast deze weg was er echter ook nog een andere weg, een weg afgelegd in mijn eigen hoofd. Mijn kennis is nog altijd gering maar het besef van de urgentie van het klimaatvraagstuk is voor mij ondertussen wel vele malen groter dan bij de aanvang van dit project. Het besef dat dit eigenhoofd-proces zich bij velen kan voltrekken doet hoop rijzen. Bergen kunnen dan verzet worden en rivieren kunnen in een andere richting gaan stromen.
De tentoonstelling is geworden wat we bij aanvang voor ogen hadden: een bevattelijke tentoonstelling met veel beeld, ontdaan van een overdaad aan cijfers en statistieken, die kon begrepen worden door ons doelpubliek. Een tentoonstelling die de essentie van het klimaatprobleem kon uitleggen aan de kinderen van onze zes lagere scholen. Die eenvoud, noem het duidelijkheid, heeft niet geleid tot een banaal allegaartje, geen kinderachtig gedoe waarmee de ernst van de klimaatopwarming zou afgezwakt worden, nee, er is echt wel een probleem en er zijn oplossingen waarbij ieder van ons kan helpen, klein en groot. Het is geen ver-weg-probleem, het is een probleem van ons allemaal, een kortbij-probleem.
Dat er ook wat gaande is in onze eigen gemeente, onze eigen straat hebben wij duidelijk kunnen maken door een Alkens luik toe te voegen aan elk thema. Er waren foto’s van de ‘eigen’ problemen, de ‘eigen’ nattigheid, overstromingen, droogte en omgewaaide bomen en er waren beelden van deeloplossingen die ook te vinden zijn op elke straathoek. Er zijn windmolens, zonnepanelen, klimaatbomen, fietspaden, waterbekkens en bijenhotels. Hoopvol!
Het was ons doel om via de kinderen ook de ouders te bereiken en dat is ook wel voor een stuk gelukt, al hadden we gehoopt op wat meer volwassen bezoekers. Het gaat traag, maar er is geen andere weg. Van de andere kant hebben de tentoonstelling en de bijhorende workshop mij geleerd dat de zorg voor klimaat en milieu geen lege ruimte is in de hoofden van de kinderen die het binnenkort als volwassenen voor het zeggen zullen hebben. We zijn verkeerd omgegaan met onze omgeving, natuur en aarde . Wat gebeurd is kan niet meer veranderen, maar het is geen wetmatigheid dat ezels zich tweemaal moeten stoten aan dezelfde steen. Week na week heb ik mogen ervaren dat het geen ezels waren die passeerden, integendeel. Het waren ‘lichtjes’ vol met kennis van en betrokkenheid met ons gemeenschappelijk gedeeld probleem, vol goede wil om het beter te doen. Hoofdjes gevuld met goede grond waarin de tentoonstellings-zaadjes kunnen wortelen en uitgroeien tot stevige evidentie-bomen. Hopelijk stimuleert het hoopvolle beeld van deze tentoonstelling om te versnellen, om te vergroten, want de tijd dringt.
Tot slot hoop ik dat de mobiele tentoonstelling nu op reis kan gaan door Limburg, door Vlaanderen. Het grote werk is achter de rug en met wat goede wil en enige creativiteit kan ze snel een eigen, een plaatselijk karakter krijgen.
Eddy Hermans, Grootouder in Alken
Interesse in het project? Laat het meteen weten bij limburg@grootoudersvoorhetklimaat.be
Reactie toevoegen