Hilde Keteleer debuteerde als dichter, ze schrijft ook proza en is literair vertaalster van Duits- en Franstalige literatuur. Ze publiceerde artikelen, interviews en recensies in diverse tijdschriften, was redactielid van Deus ex Machina, bestuurslid van PEN Vlaanderen en de VFL adviescommissie Literaire Tijdschriften. Gedichten van haar werden gepubliceerd in De Brakke Hond, De Gids, Revolver, Poëziekrant en Krautgarten.
Ze schreef o.m. Al wat winter is en waar, Twee vrouwen van twee kanten / Entre-deux, Deuren, Puinvrouw in Berlijn, Omheind, De brug van dromen. Onderweg naar het nieuwe Mozambique.
“Het was even schrikken,” laat ze ons weten, “om als BV te worden aangesproken, want zo voel ik me absoluut niet, maar ik wil wel graag uw initiatief ondersteunen.” Waarom?
“Als dichter is de natuur voor mij altijd een inspiratie- en krachtbron geweest, en ik zie al van sinds ‘Laat ons een bloem’ in 1970 hoe die wordt geïnstrumentaliseerd, ondergeschikt aan een ongebreideld streven naar meer. Ik pleit schuldig want heb me zelf ook vaak laten meesleuren door dat ‘meer’. Daarom wil ik in mijn grootouderfase zoveel mogelijk opkomen voor behoud van wat er nog is, voor verbeelding ook om een ander en beter ‘meer’ te bereiken. Mijn kleinkinderen wonen in Finland, en ik mis hen dan ook vaak, maar tegelijk ben ik blij dat ze in een land opgroeien waar aandacht voor de natuur een prioriteit is. Belgische en Vlaamse politici mogen gerust eens wat meer daar gaan kijken om inspiratie op te doen. En er eerst voor zorgen dat trein, bus en boot hetzelfde kosten als het vliegtuig, zodat we niet moeten kiezen tussen vliegschaamte en contact met onze verre buren.”
“De verleiding is groot om een foto met mijn kleinkinderen te sturen, want ik ben heel trots op ze, maar ik ga het niet doen, het is hun privacy. Een andere dan maar, eentje uit de woestijn.”
“Succes!” Hilde Keteleer
Reactie toevoegen