Jan Mertens, ambassadeur van Grootouders voor het Klimaat, werkt voor de Federale Raad voor Duurzame Ontwikkeling en is actief in de denktank Oikos. Hij heeft nog als politiek adviseur voor Groen gewerkt. Zijn domein is vooral internationale relaties, Europese politiek en de groene gedachte in het algemeen. Er verschijnen regelmatig columns van zijn hand in MO*.
Dit is zijn motivatietekst:
Graag wil ik ingaan op jullie vraag om ook ambassadeur te worden voor de Grootouders voor het Klimaat. Die vraag is een grote eer voor mij. Ze verwarde me een beetje ook. Mag ik dat wel doen als ik zelf geen kinderen heb? Ik herinner me nog goed hoe ik tijdens de wekelijkse optochten van de klimaatjongeren in Brussel mee stond te klappen naast het parcours, terwijl ik tussen de Grootouders voor het Klimaat stond. Niemand vond het raar dat ik daar stond, het was wel een fijne en warme plek om te zijn. Dus misschien mag het wel een beetje.
Zelf heb ik geen kinderen, jammer genoeg. Het is een groot verdriet in mijn leven. Niet meer en niet minder. En toch zijn ze wel altijd dicht bij me, de kinderen, en de kleinkinderen. Niet alleen in de vorm van de kinderen die ik mocht zien opgroeien. Ik had ook altijd al een naam in mijn hoofd, voor de dochter die in mijn leven zou komen. Haar naam zou Julia worden, de naam van mijn dierbare grootmoeder Julia, die zoveel betekende voor mij. Op een of andere manier kan ik die jonge Julia nabij voelen, in alles wat ik doe, en zeker ook in al mijn dromen voor een wereldwijd rechtvaardig klimaatbeleid. Toen ik een jaar of zestien was, in volle rakettenperiode, was ik kwaad op de wereld. Waarom was ik in die wereld geworpen, op dat moment? Het ging toen al door me heen. Als ik ooit kinderen zou hebben, zouden ze me vragen wat ik had gedaan om de dingen in goede zin te veranderen. En dan zou ik wel een antwoord klaar moeten hebben. Uiteindelijk is dat de diepste zin gebleven, mijn hele leven lang, van mijn engagement. De oude Julia gaf me een duwtje in de rug om de jonge Julia recht in de ogen te kunnen kijken.
Het ontroert me steeds heel erg diep wanneer ik met jonge mensen mag praten over hoe zij de klimaatcrisis ervaren en hoe zij hun toekomst zien. Zij groeien op in deze jaren van verschil, zij kijken ons in de ogen. Een van de dimensies van de klimaatcrisis heeft met tijd te maken, denk ik. Kunnen we als maatschappij leren om weer in een lange termijn te denken? Kunnen we zo handelen dat onze kinderen en kleinkinderen echt uitzicht kunnen krijgen op een waardig en rechtvaardig leven, of ze nu hier wonen of aan de andere kant van de wereld? Kunnen we aan onze kinderen en kleinkinderen een beslissende stem geven in de keuzes die we vandaag maken? Als ouder of grootouder naar je kinderen en kleinkinderen kijken en je echt laten raken door hun ogen is nog altijd de meest eenvoudige manier om te begrijpen waar het in de klimaatdiscussie echt om gaat. In die plek kunnen we onze opstandigheid, ons verdriet en vooral ook onze hoop delen. Want elke dag opnieuw worden we uitgenodigd, hebben we de unieke kans om goede voorouders te zijn. En elke dag kunnen we opnieuw beginnen. Hoe mooi is dat?
Jan Mertens
Hartelijk welkom, Jan Mertens!
Reactie toevoegen