Ik bedoel zonder auto. “Ja,” zegt mijn vriend Walter (68 jaar). Als twintiger haalde hij wel een rijbewijs: hij slaagde in het theoretisch examen en reed 20 u onder begeleiding van zijn vader. Dat was toen voldoende. Maar sindsdien heeft hij nooit meer gereden. Hij ging wel wonen in de stad Antwerpen dicht bij het station Antwerpen-Zuid.
“Zonder auto leven heeft veel voordelen. Ik heb een eerder bescheiden inkomen. Doordat ik geen autokosten heb, kan ik toch rijkelijk leven. En je hebt geregeld leuke ontmoetingen op trein en tram. Ik zat eens op de tram en raakte in gesprek met een Hollandse. Ik vertelde dat ik jarig was. En toen begon heel haar basketbalploeg die ook op de tram zat Happy Birthday te zingen. In de jaren ‘70-’80 heb ik nog mooie treinreizen gemaakt tot in Noorwegen. Ik stuurde mijn fiets vooraf als ‘niet begeleide bagage’ naar ginder. Spijtig dat dat nadien moeilijker werd. Maar ik lees nu wel dat zowel de Belgische regering als de Europese Commissie meer gaat inzetten op het internationaal treinverkeer als alternatief voor de vliegreizen onder de 1000 km.” Tot daar de getuigenis van Walter.
Mijn relatie met de auto
Ik heb zelf ook leren autorijden met mijn vader en in mijn tijd was het voldoende te zeggen dat je het kon. Dan kreeg je een rijbewijs. Als jonge twintiger was ik als scoutsleider verantwoordelijk voor de groepen in de regio Antwerpen. Ik gebruikte graag de auto van mijn vader om ze te bezoeken.
Later hadden mijn vrouw en ik, actieve tweeverdieners, elk een auto. Met onze Dyane gingen we zelfs kamperen in het Zuiden van Frankrijk. Ik stapelde de tent, luchtmatrassen, slaapzakken… tussen de voor- en achterzetels en op de achterzetels en zo kregen onze twee dochtertjes een gerieflijk bed. Ongelooflijk hoeveel gerief je in een Dyane krijgt…
Maar mijn milieubewustzijn en mijn bekommernis om de klimaatverstoring groeide. In 1988 richtten de Verenigde Naties een organisatie op die alle wetenschappelijke gegevens over het klimaat moest bundelen, het IPCC. Twee jaar later kwamen ze met hun onheilspellend rapport. Op de Milieutop in Rio de Janeiro, in 1992, ondertekenden de wereldleiders het VN-Klimaatverdrag. Het doel daarvan is ‘het stabiliseren van de concentratie van broeikasgassen in de atmosfeer op een zodanig niveau dat een gevaarlijke menselijke invloed op het klimaat wordt voorkomen’.
Ik was toen volksvertegenwoordiger, volgde de werkzaamheden in Rio op de voet en verkocht mijn auto. Voortaan deden we het met de 2PK van mijn vrouw. En, natuurlijk, nog meer met fiets en trein.
Drie generaties, één auto = autodelen
Dochter Ilse en haar man deden het een hele tijd met één auto. Toen Antwerpen in 2017 de Lage Emissiezone invoerde, hebben ze hun auto weggedaan. Sindsdien doen we met drie generaties aan autodelen. Ilse en haar oudste dochter Amber gebruiken ook onze hybride Toyota Yaris. Die is wel te klein als Ilse met het hele gezin van zes personen weg wil. Dan kiest ze voor het autodeelsysteem van Cambio.
Vooral in de steden zit autodelen in de lift. In 2020 waren er 86.000 autodelers in Vlaanderen. Een gedeelde wagen vervangt vijf tot tien privéwagens en zorgt voor een daling van de parkeerdruk, van het aantal files en van de CO2-uitstoot. Als je minder dan tienduizend kilometer per jaar rijdt, zijn de persoonlijke uitgaven ook lager dan bij een eigen wagen. Voor veel gepensioneerden is autodelen voordeliger dan een eigen auto houden. En het klimaat vaart er wel bij.
Kijk hier eens : https://www.autodelen.net/
Dit artikel verscheen eerder in S-Plus Magazine op 13 januari 2021
Reactie toevoegen