Klimaatoma Leona Maes ging met enkele kinderen van kleur, enkele mama’s en hun begeleiders via de Antwerpse voetgangerstunnel naar de Linkeroever. Ze vertelde over haar leven, over haar engagement bij de Grootouders voor het klimaat… ze deed dat spontaan en met veel empathie voor de situatie van de kinderen.
Hoe is die ontmoeting gegroeid?
Enkele Antwerpse Grootouders voor het klimaat nemen geregeld deel aan de Movement Assemblee. Die wordt georganiseerd door de Antwerpse Klimaatjongeren van Fridays For Future Antwerpen in de Peperfabriek. Zo leerden we Tafels van Vrede kennen en de Almadinaschool. Die vangt kinderen in het schooljaar elke zaterdag op in een Antwerpse stadsschool. Hun huidig project is Kind Claimt Klimaat, dat ondersteund wordt door de Burgerbegroting van District Antwerpen. Hun verantwoordelijke is Aya Toamah. Ze vroeg ons of er geen grootouders waren die een vakantieactiviteit wilden meedoen met de school. Klimaatoma Leona Maes ging daar graag op in. Hier volgt haar verslag.
Het was een fijne dag samen met Almadina. Ons groepje bestond uit Aya, Marwan Alnabhan – projectmedewerker ‘Taalsleutels voor het Klimaat 2022’, drie mama’s, een meisje van dertien en drie kinderen van 7 en 8 jaar. Naar mijn aanvoelen is dit een belangrijke stap naar het samen opbouwen van een goede samenleving voor de komende generaties. Ik heb mij dus open opgesteld en ik kan van alle deelnemers hetzelfde zeggen. Kleine gesprekken vonden plaats, Samen met Marwan gaf ik informatie over de Antwerpse voetgangerstunnel. Aya zorgde vooral voor de samenhang en plande het verloop, als een zorgzame mama. En zij was fotograaf van dienst en staat dus nooit op de foto’s.d
Ik focuste vooral op de evoluties in de haven: verplaatsing van de scheepvaart van het Zuiden van Antwerpen naar het Noorden tot bijna aan de Nederlndse grens en dit wegens de vergroting van de schepen. Dan verdween onze eigen scheepsbouw. De kinderen gaven hun bevindingen weer,.
Daarna gingen wij picknicken en ik vertelde waarom ik bij de Grootouders voor het klimaat ben. Ik vertelde mijn eigen verhaal: hoe ik begon als gelukkige blije mama en met mijn echtgenoot een mooie gezinnetje startte, maar hoe ik gaandeweg geconfronteerd werd met het feit dat dit voor veel mensen een akelige periode was. Ik haalde achtereen volgens enkele elementen aan:
– oorlogen: Korea, Vietnam, Ethiopië
– vervuiling: de Metallurgie, en de loodvergiftiging van Hobokense kinderen,
– garnalen uit de Noordzee worden naar Marokko gevlogen om gepeld te worden en dan weer terug
– het dierenleed…
Daarna vertelde ik dat wij nu in een situatie zitten met mensen vanuit heel de wereld en dat ik hoop dat de kinderen hier een gelukkige toekomst kunnen opbouwen samen met mijn achterkleinkinderen en alle andere kinderen.
Daarna gingen de kinderen spelen en voerden wij onderling gesprekjes. Wat mij pijn deed: ik heb hier mijn roots, herinneringen en deze mensen moeten dat ontberen, alles opnieuw opbouwen in het ijle, een moeilijke taal leren.
Op de overzetboot naar huis vertelde een meisje mij dat ze nog heel lang aan deze dag zou denken, ze vond dit duidelijk een plezante beleving.
Dat was het dus. Ik heb al onze conventies en geplogenheden (bv eerst mekaar voorstellen) aan mijn laars gelapt en heb mij liefdevol opengesteld voor wat er zou komen, en kreeg een warme respons. Niet wereldschokkend, maar een mogelijk pad om samen te bewandelen. Wij spraken af om nog samen te werken.
Onze super actieve klimaatoma Leona Maes heeft ook een eigen website: www.betonnenjungle.be
Met dank aan Aya Toamah voor de mooie foto’s
Reactie toevoegen