Lodewijk De Witte

Lodewijk De Witte

Lodewijk De Witte werkte tijdens en na zijn studentenjaren in de Wetswinkel van Leuven. Begin jaren ’80 ging hij aan de slag bij het SEVI, de studiedienst van de Socialistische Partij. Van 1988 tot 1994 was hij verbonden aan het kabinet van de minister van Binnenlandse Zaken, Louis Tobback, waarvan bijna vier jaar als kabinetschef. Maar we kennen hem het best als de eerste gouverneur van de provincie Vlaams-Brabant, vanaf 1 januari 1995. Hij bleef dat tot augustus 2020.

Lodewijk De Witte is nu voorzitter van Oxfam België en Ambassadeur voor Grootouders voor het Klimaat. Dit is zijn motivatietekst.

Ik ben groot geworden in een generatie die veel natuur zag teloorgaan, die de verharding en infrastructuur zag oprukken. Het was de tijd van de kroostrijke gezinnen, de bevolking groeide snel, de consumptie en menselijke activiteit nog sneller. Bij ons, jonge gasten, zweefden de vraagtekens voor onze ogen. Was dit wel gezond, steeds meer willen? Waar ijlden we naartoe? Een van mijn beste kameraden in het college liep voorop in dat kritisch denken. Laat mij hem N. noemen. Hij studeerde af als burgerlijk ingenieur, stichtte een gezin, ging in een hoevetje wonen in de Vlaamse Ardennen. Hij was actief in de Wielewaal, kon vol vuur vertellen over wat hij ontdekte als hij eropuit trok. Hij trok zich de vervuiling van het leefmilieu sterk aan, wilde persoonlijk het tij helpen keren, ook professioneel, als ingenieur. N. kon aan de slag bij OVAM, voor de aanleg van de smeerpijp tussen Limburg en Antwerpen. Het opzet daarvan was om het afvalwater van bedrijven langs het Albertkanaal, in de eerste plaats van Tessenderlo Chemie, niet langer in rivieren te lozen, maar via die smeerpijp naar een zuiveringsstation te brengen. N. ging in de week op een flatje in Herentals wonen, op zijn dooie eentje. Ik woonde toen in Rotselaar en af en toe kwam hij mij opzoeken. We babbelden over van alles, vaak over de grote vraagstukken van het leven. Over zijn werk zat N. met enorme vragen, over de halfslachtigheid van het project, over de zin van wat hij aan het doen was. Begin 1983 stapte N. uit het leven, hij pleegde de fatale daad in zijn kantoor. Hij was 28 jaar jong. Daar is toen nog een paginagroot artikel over verschenen in De Zwijger, maar ik vind dat niet terug.

Ik heb geen kleinkinderen. Maar wat mij ook vandaag voor ogen staat, is dat er morgen en overmorgen nog jongeren als N. zullen zijn, die wanhopig worden wanneer ze zien hoe er met het leefmilieu wordt omgesprongen. Als we willen vermijden dat nog iemand aan een wanhoopsdaad denkt (en dat moeten we absoluut vermijden), dan zullen we veel radicaler moeten ijveren voor ingrijpende maatregelen tegen klimaatopwarming, tegen milieuvervuiling, tegen het vernietigen van natuur.

Mijn professioneel leven heeft zich afgespeeld in de publieke sector, de laatste 25 jaren als provinciegouverneur van Vlaams-Brabant. Toen we in 1995 met Vlaams-Brabant begonnen, bestond er geen enkel provinciaal natuur- of milieubeleid, gewoonweg niets. We zijn dat beetje bij beetje beginnen opbouwen, met projecten en structuren, er zijn mooie dingen gedaan, dat is uitgemond in een plan voor klimaatneutraliteit tegen 2040 en in een burgemeestersconvenant, om de gemeenten mee te krijgen. Toch is het blijven knagen: realiseerden we wel genoeg? bleven we niet steken in het schuitje van de halfslachtigheid? Met de ene hand financierden we natuurgebieden, met de andere bleven we vergunningen uitreiken voor baanwinkels.

Als we een krachtiger en consequenter beleid willen van de overheid, dan zullen we meer druk moeten zetten. Grootouders voor het Klimaat is een van de bewegingen die aan de kar duwt. Daar wil ik graag ambassadeur van zijn.

Vandaag ben ik voorzitter van Oxfam België. In onze strategische plannen, nationaal en internationaal, staan de strijd tegen sociale ongelijkheid en de klimaatcrisis voorop. De armste mensen dragen de zwaarste gevolgen van de klimaatverandering, al zijn ze er het minst verantwoordelijk voor. Niet eerlijk.

Climate change, poverty, hunger: it’s all the same fight.

Welkom, Lode De Witte!

Reactie toevoegen

Uw e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met * .