Met onze ambassadeurs op kop nemen de Grootouders voor het Klimaat de draad weer op
800 actievoerders telde de politie op de Global Strike actie in Antwerpen, 15.000 in Brussel! En dat op een werkdag én de opening van het academiejaar. De Grootouders én de Grands Parents daagden met velen op, gedreven, enthousiast, de stem gesmeerd. Voor het eerst ook met onze ambassadeurs. Bijzonder trots en dankbaar zijn we voor hun engagement!
Beluister Koen Platevoet op radio 1.
Volgende week steken we allemaal een wasspeld met het gvk logo op om te laten zien dat we de klimaattop in New York met argusogen volgen, zeker de klimaatplannen die België er voorstelt.
Hoe kan ik mee mijn steentje bijdragen in jullie organisatie of mee aansluiten ?
@Kristina Van Damme, schrijf je in op onze Nieuwsbrief https://www.grootoudersvoorhetklimaat.be/doemee/nieuwsbrief/ en noteer vrijdag 8 november dan houden we van 10 tot 17 u onze “Doorgroeidag” in Antwerpen. Meer info in Nieuwsbrief.
“Wisten wij veel dat we door te leven, anderen van die kans zouden beroven. Geen vuiltje aan de lucht, dachten we. En nu schamen wij ons kapot.”
Wij, boomers, wisten ook niet dat onze manier van leven de toekomst van onze kinderen verknalde. We dachten dat er geen vuiltje aan de lucht was. Dat we goed bezig waren, in de golden sixties. Iedereen kreeg een stuk van de koek en dat stuk werd steeds groter. Consumptie was de heilige koe en graaien was de boodschap. We waren allemaal vadsige koningen.
Net als de lockdownpartyganger kregen we verkeerde signalen, als we ze al kregen. In elk geval niet van de media, wegens te druk met bedenken van ontspanningsformats. Wie kon bevroeden dat het idee van een slimmerik om overal suiker in te verstoppen zou leiden tot een wereldgezondheidsprobleem als diabetes? Wie had door dat, als een overheid van een land een voorschoot groot zich een halve eeuw bezighoudt met staatshervormingen, er acht posten voor Gezondheidszorg en een leeg Zilverfonds van komen? En ondertussen bleef er niets over voor onderwijs. En voor Gezondheidszorg. En geselt een pandemie de wereld.
Trappelen we als dolgedraaide muizen verder in het consumptierad, zoals het Wuhan-meisje net uit isolatie dat popelt van ongeduld om te “wraakwinkelen”? Terwijl de eigenaar van de winkelketen zich vergenoegd de handen wringt.
Of brengt de pandemie ons te elfder ure op andere gedachten? Ik hoop het uit de grond van mijn hart, voor mijn kinderen en kleinkinderen. Aan hen zeg ik: sorry, sorry, sorry. Ich habe es nicht gewußt.