“Artrose”, zei de dokter “ vanaf je 60 jaar begin je al wat stijver te worden, strammere knieën, gewrichten. Blijven bewegen is belangrijk, want anders begin je op termijn ook geestelijk te vernauwen en verkrampen”.
Artrose, mooie analyse bij het begin van je pensioen.
Net nu je het aan de anderen overlaat om alles te runnen en op te lossen, genieten, genieten… Citytrips verzamelen, een cocktail op een terras.
Laat de wereld maar zonder mij draaien!
En plots, uit het niets, de klimaatspijbelaars. Met hun jonge vingers prikkend waar het pijn doet, de volle klimaatwaarheid op een groot bord gepresenteerd. Vluchten kan niet meer.
Een emotionele roetsjbaan, tot tranen toe bewogen na het aanmoedigen van de betogende klimaatjongeren.
Uitzinnig kwaad door de denigrerende houding en het minachtend negeren van deze crisis door de politici.
Verpletterd depressief na het lezen van het zoveelste alarmerende wetenschapsrapport.
Angstig te zien hoeveel sneller de klimaatverstoring zich toont. De hittegolven, smeltend ijs, bosbranden, orkanen.
De grote ontkenning door zovele generatiegenoten. Angstige stilstand, agressief niet willen zien, adem inhoudend en verkrampt om wat opgebouwd is absoluut vast te houden, witte knokkels van verkramping.
Oei, de verstarring zit al tot in hun vingers, of ook al hoger?
Rustig op een tropisch strand liggen, ik kan het niet.
Ontkennend blijven wegkijken , ik mag het niet.
Blijven zittend afwachten, mijn stoel houdt dat niet.
Het bloed stroomt .
Dansend met zovele anderen doorleef ik mijn 3e jeugd.
Samen met de jeugd, voor de jeugd.
Alhoewel, die stramme knieën…
Koen Platevoet
Reactie toevoegen