Premier, u zakt door het ijs

De schimpscheut van premier De Croo richting klimaatactivisten schiet bij heel wat Grootouders voor het Klimaat in het verkeerde keelgat. Verschillende Grootouders schreven hun verontwaardiging uit in een brief naar de premier. Ze hebben die ook als lezersbrief aangeboden aan de reguliere media. De redactie is heel blij met die initiatieven. We zijn er van overtuigd dat zo’n persoonlijke brieven impact hebben op politici en als lezersbrief op de publieke opinie. Grootouders voor het Klimaat nodigt iedereen uit om van dit eenvoudig actiemiddel meer gebruik te maken.

Als vereniging sloten de Grootouders zich aan bij een gemeenschappelijke reactie van de Klimaatjongeren en andere activisten. Uit de verschillende brieven kozen we die van Denise Puttaert uit. Maar met veel dank aan de andere briefschrijvers.

Geachte heer De Croo
Geachte eerste minister

Ik schrijf u als ‘onderdaan’, Belgische burger.

Gewoon ter informatie: ik ben moeder en grootmoeder, word binnen een tiental dagen 70 jaar, stond in het onderwijs, volgde steeds met interesse de politiek, ben reeds lang begaan met de achteruitgang van onze leefomgeving, de ecocide die langzaam maar zeker het uitsterven van duizenden levende soorten bewerkstelligt en een lamentabele toestand van lucht, water en land achterlaat met fatale gevolgen voor alle mensen op deze aarde vooral in het zuidelijk halfrond met talrijke klimaatvluchtelingen als gevolg.

Ik was tot nu toe eerder dankbaar dat u aan het roer stond van ons land, meer dan personen die bijvoorbeeld de initialen BDW dragen. Voor trumpachtige figuren aan het hoofd van ons land behoed ons Heer. Neen, u liep een vrij vlekkeloos parcours en dat in moeilijke tijden (corona, energiecrisis, oorlog in Oekraïne ….). U toonde zich als een bruggenbouwer, een moderator die zijn ploeg steunde en beschermde. Dat respecteerde ik.

Maar nu, op 8 november op de klimaatconferentie, hebt u een scheve schaats gereden. Hiermee zakt u door het ijs, spijtig genoeg.

U krijgt vijf waardevolle minuten op deze bijeenkomst waar heel de wereld naar kijkt. U hebt alle kans en alle vrijheid om te zeggen waar het op staat: dat de biodiversiteit zeer sterk achteruit gaat, dat de klimaatopwarming toeneemt met desastreuze gevolgen overal, ook bij ons, maar vooral in de arme regio’s die de minste oorzaak zijn van deze opwarming, dat de uitstoot drastisch, heel drastisch naar beneden moet, dat de verbranding van fossiele brandstoffen de grootste oorzaak zijn en dat het oppompen en het massaal verbranden ervan dringend moet aan banden gelegd worden, dat … dat … U had wel een uur kunnen vullen met belangrijke hoogstnoodzakelijke oproepen in deze crisistijd. De problemen en oorzaken en gevolgen zijn genoegzaam gekend. Het woord ‘samen’ gebruikte u, in de zin van iedereen samen, oud en jong, alsof iedereen evenveel macht heeft om hier iets aan te doen.

U hebt de macht hier in België, u kon vanuit uw functie de wereld toespreken en hameren op de hoogdringendheid. Neen, niets van dit alles. Wat doet u?

U richt zich voornamelijk tot diegenen, vooral jongeren, die ‘uit onmacht’ nadat ze reeds in ettelijke klimaatdemonstraties meeliepen omdat ze zich verdiepten in de klimaatwetenschappen en zich bewust werden van de horror die op hen afkwam, maar die voelden dat er naar hen niet geluisterd werd, dat er met hen geen rekening gehouden werd, terwijl het wel om hun toekomst gaat, om de wereld die wij hen zullen nalaten, jongeren dus die uiteindelijk naar andere middelen grepen (steeds geweldloos!), in een ultieme poging om de aandacht te trekken op hun kreet: ‘Act now! Doe iets! Beperk de schade nu het nog kan’.

En u gebruikt de u toegekende waardevolle minuten om deze jongeren de mantel uit te vegen?

Deze jongeren hebben goed begrepen dat de wereld enkel toekijkt als ze aandacht vragen voor hun klimaateisen door zichzelf vast te kleven aan ‘zeer waardevolle kunst’. En natuurlijk is deze kunst uitzonderlijk waardevol, maar vergelijk dat eens met het leven van miljoenen mensen. Is dat dan niet waardevol?

De mensen die deze acties voeren zullen de waardevolle schilderijen niet en nooit beschadigen, mijnheer de minister. Het zijn mensen met respect, respect voor onze omgeving en voor de medemens. Ook respect voor kunst, die ikzelf ook ten zeerste waardeer. Een beetje soep op een glas voor een schilderij of op een kader ervan kan echter geen kwaad. Een beleid van niets of veel te weinig doen in het kader van de klimaatopwarming kan wel kwaad, is zelfs misdadig!

Voor de mensen die de moed hebben om voor de toekomst op te komen ten koste van hun eigen vrijheid, kan ik garant staan. Zij zijn eerlijk, goed, vol respect en mededogen. Zij zijn onze ware toekomst. Niet politici, slippendragers van het grote geld die zich laten leiden door de talrijke lobbyisten van de grote vervuilers en vermogenden.

Lees toch! Informeer u toch! En als u hier de tijd niet voor hebt, geef uw medewerkers de opdracht te lezen en u juist te informeren. Laat ze bijvoorbeeld beginnen met ‘Wat we toen al wisten’ van Geert Buelens. De schrijver vraagt zich hierin af hoe het mogelijk is dat we het gevoel van urgentie dat ‘Grenzen aan de groei’ destijds genereerde zomaar kon verloren gaan en de politiek er niets mee deed?

En kijkt u zeker naar de documentaire ‘Le système Total, anatomie d’une multinationale de l’energie’ van Jean-Robert Viallet (Frankrijk, 2022), vertoond op Arte dinsdag 8 november jongstleden.

Met beleefde groeten, maar met de heel dringende vraag eindelijk stappen te nemen die er toe doen en de ware verantwoordelijken van onheil een halt toe te roepen.

Denise Puttaert (adres bekend bij de redactie)