Als kind groeide ik op langs de oevers van de Dender die als een blinkende zilverdraad door de velden gleed. Ik kon mezelf daar wel uren verliezen. Alleen nog maar door in het kriebelgras langs het jaagpad stilletjes te kijken naar alle leven dat zo’n stroom water met zich meebrengt. Soms opgeschrokken door een verdwaalde fietser – in die tijd was er nog geen sprake van hele pelotons snelle wielertoeristen met felle kleuren die je in de gaten moest houden wilde je niet in het water belanden – soms verwonderd over hoe lang ik daar kon zitten zonder dat iemand mij vond. Aan die oevers van de Dender, tussen de weiden en de akkers, is een heel stuk van mezelf gevormd. Die schoonheid en het voorrecht om daarvan te kunnen genieten – te strijden om het water opnieuw leefbaar te maken met het DenderActieComité – wil ik doorgeven aan mijn 4 kleinkinderen en de generaties De Leeuwkes die van de Denderstreek ook hun thuis hebben gemaakt en dat hopelijk blijven doen.
Het is in de natuur dat mensen zich volop verbonden kunnen voelen met het grotere geheel. Want wij zijn geen grote uitzonderingen. Het ‘mensenras’ is geen elite onder de aardbewoners. Wie zijn wij dus om te menen dat we het recht hebben om al dat groen en al die zuurstof op te gebruiken, goed wetende dat we een planeet achterlaten waar onze voetafdrukken letterlijk en figuurlijk voor eeuwig achterblijven. Als mens zijn wij hier maar even. Met wat geluk net geen eeuw. Maar de planeet Aarde moet eeuwig blijven bestaan. Het is niet aan ons om een deel van die kostbare Aarde op te gebruiken. Het is daarentegen wel aan ons ervoor te zorgen dat we een gezonde planeet achter laten. Liefst in een betere staat dan wanneer we er op kwamen. Dat moet een verantwoordelijkheid zijn van ons allemaal. Dat besef dringt gelukkig meer en meer door. Mede dankzij die duizenden jongeren die ons allemaal een geweten hebben geschopt.
De technologie kent vandaag geen grenzen. Alles is zowat mogelijk. Om zorg te dragen voor het klimaat, om recht te trekken wat scheef is geslagen, hoeven geen nieuwe uitvindingen te gebeuren en hoeven geen nieuwe technologieën te worden bedacht. De oplossing is er. Alleen, en nu komt de rode syndicalist in mij naar boven – moeten er juiste keuzes worden gemaakt. In de eerste plaats door diegenen die die keuzes kunnen maken, diegenen die de macht hebben om dat te doen. Politici, regeringen, de grote economische spelers die heel veel macht en invloed hebben. En niet alleen in de Denderstreek, maar wel in Vlaanderen, België en vooral op Europees en wereldvlak.
Klimaatvervuiling stopt natuurlijk niet aan grenzen. Daarom moeten we allemaal heel hard blijven roepen en heel veel actie voeren opdat eindelijk de juiste beslissingen worden genomen om ons klimaat te genezen.
Ik wil dat mijn 4 schatten van kleinkinderen zichzelf nog veel mogen verliezen in de natuur die ons is gegeven. Daarom – voor hen en voor alle kleinkinderen en achterkleinkinderen waar ook ter wereld – wil ik mij engageren als ambassadeur bij Grootouders van het Klimaat.
Rudy De Leeuw Syndicalist, oud-voorzitter ABVV, voorzitter EVV
Reactie toevoegen