free©: Artur Aldyrkhanov (unsplash)

De kracht van tristesse?

Na de flop van de COP26: de kracht van tristesse?

Onze ‘leiders’ hebben er in Glasgow een potje van gemaakt.In plaats van een resolute bocht in te zetten en concrete maatregelen te nemen met onmiddellijke ingang, zijn er twee kostbare weken verloren gegaan, na jarenlang ter plaatse getrappel.

Er is, bijvoorbeeld, onvoldoende steun voorzien voor hen die in het Zuiden al jaren het zwaarst onder deze klimaatshi(f)t te lijden hebben; de fossiele industrieën werd de hand boven het hoofd gehouden (enkel inefficiënte subsidies worden verminderd – iemand moet me eens uitleggen wat heden ten dage efficiënte subsidies van de fossiele industrieën zijn).

Men zegt (o.m. onze Ursula Von der Leyen) dat ‘Parijs en de 1,5 °C nog leven’. In feite zijn ze op sterven na dood. Géén spoor van concrete acties, geen serieus beleid, enkel loze beloftes. Erger nog: met wat nu ‘beslist is’ (in feite vooral: wat niet beslist is), stevenen we af op om en bij de +3°C, en dan volgen we nog milde schattingen. Ik kan hier verwijzen naar diverse gedegen bronnen: Jem Bedell, Rupert Read, Jason Hickel…

“Onze kwetsbare planeet hangt aan een zijden draadje. Een klimaatcatastrofe staat voor de deur. Het is tijd om in een noodtoestand te gaan. Subsidies voor fossiele brandstoffen moeten stoppen. We moeten kolen uitfaseren, koolstof belasten en broze gemeenschappen beschermen tegen de impact van de klimaatwijzigingen”: hier is niet een of andere radicale rebel of een dolgedraaide klimaatactivist aan het woord. Wel Antonio Guterres, secretaris-generaal van de VN, die na het bereiken van dit pover pact wel tot deze conclusies móést komen.

Dit alles betekent een verregaande vorm van schuldig verzuim. We kunnen onze kinderen en kleinkinderen en hún kindskinderen helemaal niet geruststellen. We kunnen er enkel intriest van worden. Wellicht is het beste wat we nog kunnen doen: deze tristesse laten doordringen en laten inzinken. Om er daarna weer kracht uit te putten om onze klimaatjongeren op te roepen om – al dan niet spijbelend – de barricades te blijven beklimmen. We moeten de boel zelf in handen nemen.

Om het met onze eigen youth for climate Lola Segers te zeggen: “Deze klimaatcrisis oplossen moet hand in hand gaan met het oplossen van onze maatschappelijke problemen. Zoniet houden we een systeem in stand, dat net aan de grondslag ligt van deze crisis, en daardoor aantoont een deficiënt systeem te zijn.” In hún strijd schuilt nog de enige hoop. Zonder deze hoop rest ons nog enkel: “Don’t worry … be sad!”

Toon Van den Brempt, Ambassadeur Grootouders voor het Klimaat


Illustratie: Artur Aldyrkhanov (via unsplash)

3 Antwoorden

Reactie toevoegen

Uw e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met * .