Vandaag, 13 mei 2024, gingen de Gentse Grootouders naar het UFO om de studenten die hun tweede protestweek ingaan een hart onder de riem te steken. Grootouders voor het Klimaat is een beweging die in 2019 ontstond om de jongeren te steunen bij hun klimaatstakingen. Ook al nemen de Grootouders ondertussen veel eigen initiatieven om de klimaatcrisis te helpen keren, die gewoonte om de jongeren gelijk te geven zijn ze niet ontleerd.
Ook vandaag hebben de jongeren gelijk.
Niemand heeft een gemakkelijke remedie tegen oorlog, maar ook niemand blijft onverschillig bij de wreedheden, inbreuken tegen het oorlogsrecht en systematische overtreding van mensenrechten en waarden. Elk protest daartegen is ook ons protest. Dat oorlogen en conflicten een aanzienlijk deel van alle klimaatinspanningen tenietdoen, is dan een bijgedachte, maar wel een pijnlijke bijgedachte, want zo treffen de bommen nog eens immens veel mensen in de toekomst.
Ook dat aspect kaarten de jongeren aan. UGent kan en moet meer doen om de samenleving naar een duurzame toekomst te begeleiden. De universiteit heeft de plicht voorbeeldig te zijn qua duurzaamheid en ethiek. De klimaatcrisis is een aspect van de systeemcrisis (verlies van biodiversiteit, stijgende ongelijkheid, onstuitbare vervuiling…) waarvoor wij allen, de industrie, de overheden op alle niveaus, oplossingen zoeken.
Daarom brachten we, maandag een bezoekje aan het UFO.
In de grote ruimte rond het auditorium is het heerlijk druk wanneer we in ons witte hesje het UFO binnenstappen. We worden enthousiast ontvangen en horen meteen het nieuws: de actie breidt zich uit met meer deelnemers van het onderwijzend personeel (van wie er 30 de nacht zullen doorbrengen), meer Vlaamse universiteiten, meer aandacht in de media.
Wat opvalt is hoe lief en respectvol, maar ook hoe strak gecoördineerd er gewerkt wordt. Werken, jawel. De taken worden ’s ochtends verdeeld (permanentie, pers, vertrouwenspersoon, gespreksleider, steward, UGent-contact, catering, schoonmaak, ontvangst en begeleiding van de Grootouders…) en iedereen neemt die taken ernstig. Ernstig, jawel. Dit is een belangrijke zaak, jonge mensen weten waar ze mee bezig zijn. De universiteit moet met een actieplan komen om de banden met Israëlische instellingen te verbreken en ook een actieplan voor meer duurzaamheid.
Er is een gebedsruimte ingericht, een ‘safe space‘ (de voertaal is overal Engels, maar er is vertaalbijstand), er is een plek om spandoeken te maken, aan een lange tafel worden namen van slachtoffers geborduurd, ’s avonds wordt er samen gekookt en er is een standje met spijs en drank (“pay what you can afford”). Op een groot scherm is er live overleg met andere campussen waar een gelijkaardige actie plaats vindt. In het verste deel van de ruimte wordt in stilte gestudeerd. De tentjes, mooi in het gelid, zijn bijna allemaal leeg. Hier en daar zit er iemand bij een bordje met een boodschap. Er worden activiteiten georganiseerd (zaterdagavond was er zelfs een alternatief songfestival met live muziek), lezingen… Het auditorium zelf wordt niet bezet. En elke dag om halfvijf is er ‘spokes council‘. Daar zijn we ook welkom. Met dit zonnige weer zit de Council buiten, tussen het gras op de helling naar de Schelde.
In die spokes council wordt het verloop van de actie democratisch besproken en bepaald. Elke mening kan er aan bod komen, daar wordt door de gespreksleiding attent en met veel respect op toegezien. Het is ook een ernstige zaak. Dit gaat over vooruitzichten, ideologieën, culturen, geschiedenis. Over oorlog en vrede, over duurzaamheid en economie, over onze toekomst en hún toekomst. Hun leven en dat van hun nakomelingen.
Het was een voorrecht en een plezier om tussen die grote mensen te mogen zitten en mee te beleven hoe ze dat aanpakken. Dat is anders dan wij, soixante-huitards uit de vervlogen (maar nog altijd geurige) flowerpowertijd het deden.
Hoopgevend.
Mooie reportage, Marc